Haberi eve giderken aldım. Tüm bu Gezi Parkı olaylarında şehit olanlar için çok üzülmüş ve hüzünlenmiştim. Ama bu sefer daha da başkaydı Berkin! O kadar umutluyduk ki senin uyanacağından...O kadar umutluyduk ki ekmek alıp ailenle kahvaltı edeceğinden... Haberlere bakarkrn elimden telefonumu düşürdüğümü ve şok geçirerek yere baktığımı hatırlıyorum. Gözlerim dolmuş,içim yanıyor. Yerdeki telefonda duran resmine bakıyorum. Kalın kapkara kaşlarınla bana bakıyorsun. Ufacık 45 kiloluk bedeninle duruyorsun resimde.
Eve gidiyorum,hüngür hüngür ağlıyorum. Diktatöre küfürler yağdırıyorum,deliriyorum. Ah be Berkin Ah be Berkin!
Sen harika bir çocukmuşsun Berkin. Sırf annene birşey olmasın diye o kadar olayın içinde korkusuzca ekmek almaya gitmek demek 14 yaşında,senin gerçek bir direnişçi olduğunu gösterir.
Ah o gün ne olurdu o Tanrının Belası polis orada olmasaydı,sana atmasaydı o gazı,seni görmeseydi. Ne olurdu?!
Şuan ne çok isterdim senin önüne atlayıp o gazdan kurtarmayı seni.
Sen gerçek bir mücadelecisin Berkin. Sen o acı içinde 269 gün dayandın. Ama uyanmadın. Bir açsaydın gözünü ha? Bir konuşsaydın? Ama olmadı.
Sen ölmedin Berkin! Sen ölmedin. Biz be seni ne de sana iyi bakacak olan abilerini unutucaz. Siz bu ülkenin kahramanları olarak kalacaksınız ve biz de sizin adınızı unutturmamak için herşeyi yapıcaz!
O başsağlığı dileyen ama bir yandanda polisleri nazi subayı olmaya davet eden o sahtekarları bir bir susturucaz,biraz da onlar susacak.
Sana hoşçakal demeyeceğim Berkin,çünkü biz seni kalbimizde yaşatıyoruz. Abilerini de seni de.
