Aslinda bu aralar yazmasam cok daha iyi olurdu ama ilham perileri ugrarsa onlari tam zamaninda kullanmak gerikir degil mi? :) gerci sadece onlar degil bana ilham veren. Son zamanlarda o kadar cok sey yasadim ve o kadar degerli insanlarla tanistim ki bu yaziyi yaziyorum suan.
Hani demistim ya ne kadar zorluk cektigimi okulda,bu daha da artti simdi. Bu okula gelmeden once hep kendime gore insanlari sonunda bulabilecegimi umuyordum ve bu sefer cok inaniyordum buna. Ama o son bir aydan sonra asosyalin tekine donustum. Ne kadar sosyal bir sinifta olsam da kimsenin beni sevmedigini hissetmek yapti beni asosyal. Ne zaman konussam onlarla hep olumsuz sozler duyuyordum kafamda.
-Naber Shanti?:)(Kotu oldugunu biliyorum cok ama cok bunalimsin!)
-İyiyim. (Neden benden nefret ediyorsun?)
Aynen boyle dusunuyordum. Aslinda neden gecmiste yasanmista bitmis gibi anlatiyorum bilmiyorum,bunlar halen devam ediyor. Belki bana birsey yapmiyor insanlar(gereksiz insanlarin kompleksleri yuzunden yaptiklarina zaten gulup geciyorum.) ama ben hep benden nefret ediyorlar gibi hissediyorum iste. Bu dusuncelere sahip tek kisinin ben olmadigimi biliyorum,beni anlayan en azindan bir kisi var aslinda ama kizcagiz benim yuzumden zaten neler cekiyor simdi bir de benimle dolasirsa okulda Tanri bilir bana neler yapacaklar. Sakin bencil oldugumu falan dusunmeyin benim, sadece kimligimin aciga cikmasini istemiyorum. Bana her gun telefondan anlatiyor "bugun ne oldu biliyor musun?" diyerek basliyor konusmaya hep. Sonra oyle seyler anlatiyor ki bazen gercekten benim de sinirjm bozuluyor ve agliyorum sonra da gulme krizine giriyorum 5 dakikaligina bile olsa. Kizcagizdan supheleniyorlar Shanti mi diye. Kiz ne kadar degilim dese de insanlar hep sessizi ezer,ona zorbalik yaparlar. Hep kizin ustune gidiyorlar,hep ugrasiyorlar onunla. Bir de neler demisler neler benim hakkimda. Shanti ne bucim isimmis efendim,amaci neymis ismimi saklamamin, yoksa Hannah Montana mi olmaya ozeniyormusum ben?
Acikcasi insanlarin zavalliligina guluyorum ben burada sonra da "nasil insanlar yaratiyorsun Tanrim sen?" diye soruyorum. Yazik sonucta,kendilerini tatmin etmek icin masum insanlarla ugrasmak ne buyuk issizliktir. Bazen kizcagiza uzuluyorum. Benim yuzumden ne cektin be sen diyorum. Hatta agliyorum ne yapacagim ben diye bazen.
Bazen diyorum ki,galiba benim ait oldugum yer internet. Keske South Parkta oldugu gibi internet diye bir bulusma noktasi olsaydi da arkadaslarimla bulusabilseydim siye dusunuyorum. Ne de guzel olurdu! Bu bulusma noktasi da keske benim siginagim olan giyinme odam olsaydi. Sonucta zor durumda hissettigim zaman kendimi hemen oraya saklanirdim ve arkadaslarim da benimle olurdu.
Genelde ask fm den buldum arkadaslarimi. Tabii en yakinim olan Hazal i facebooktan buldum. Daha sonra ask fm hesabi acinca kendim gibi insanlar oldugunu farkettim. Bazilari bana UMUT verdi, bazilari ATAturkcuydu, bazilari bir sarki dinledigimde benim tarafimdan ANILiyordu, bazilari ise cok guldugum zaman "MUSA askina!" diye bagirdigim zamanlarda konustugum biriydi. Hepsi bejim icin cok ama cok degerli,onlari cok seviyorum. Bazen keske beni tanisalardi diye dusunuyorum ama hicbir zaman haydi adini soyle diye israr etmediler bana. (okuldaki bazi ahmaklarin arkadaslarima Shanti kim? diye sormalari ve israr etmeleri gibi yapmadilar. Tanri Askina! Ne bekliyorsunuz bunu sorarken? Kiz soyleyecek mi orada?) Hatta aralarindan biri oyle birsey soylemisti ki bana gercekten cok mutlu olmustum ve bir iki damla gozyasi dokmustum:) :" sen cok ozelsin Senin adini,yuzunu yani seni hic gormesem de sen ozelsin. " o gozyaslarimin sebeplerinden biri ilk defa kendimi ozel hissetmemdi. Bunu elbette ailemden hep duyardim ama sonucta onlar benim ailem ve boyle demeleri ozel hissettirmiyordu beni. Ama ilk defa ailem disinda biri bana ozel oldugumu soylemisti.
Bazen onlara bakinca kendimle mi konusuyorum diye dusunuyorum. Cunku yasadigim seyler,yaptiklarim,denediklerim bazen onlarin yaptiklarina o kadar cok benziyor ki... Simdi yaaadigim herkeseyi anlatacagimi sandiniz sanirim. Ama anlatmiycam cunku benim yasadiklarimi bilirseniz onlarinkileri de tahmin edebilirsiniz.
Bu arada bugun ilk sinavimizi olduk okulda. BERBATTI! sanirim bu sene butunleme sinavina kalicam. Kalmak istemiyorum,lutfen benim icin dua edin,bana sans dileyin ki tekrardan okumayayim ayni donemi.
Sizi cok ama cok seviyorum.
Shanti shanti:)
30 Mayıs 2013 Perşembe
7 Mayıs 2013 Salı
Ilham perileri gidince
Inanin ne yazacagimi bilemiyorum suan buraya. Ama icimden bir ses "yazmalisin Shanti" diyor bana.
Bos bakislarla onumdeki bos sayfaya bakabilirdim suan ama icinde bulundugum hali anlatmak varken,yani yazmak icin bir konu neden hic birsey dusinemeyecek kadar bos bir kafam oldugunu hatirlatayim ki kendime? Bu sekilde de hatirlatiyorum aslinda dusjndugum hic birseyden anlam cikaramadigimi,ILHAM PERILERIMIN UCUP GITTIGINI ve onlari ne kadar cok ozledigimi ama yaziya dokunce daha az huzun veriyor.
Son birkac haftadir hep derin derin dusunuyorum neden surekli gerekli geresiz herseye guldugumu,durup dururken tuvalete kapanip kimseye belli etmeden 3 dakikalik aglama krizlerimin nedenini,internette tanisipta arkadas oldugum insanlari birgun kaybedecegim korkusunu,okul fobimi,acaba bir insanin birkac kere ergenlige girip giremeyecegini ve en onemlisi nasil bu hale geldigimi.
Bu okula umutlarla girmistim. Cok guzel bir kiz olacaktim,yakisikli ve zeki bir erkek arkadasim,beni seven ve benim kadamdan insanlardan olusan bir arkadas grubum, siniftaki ortalamanin en az 10 puan ustunde notlarim, herkesin sahip olmak istedigi bir sosyal hayatim olacakti. Peki ben ne yaptim? Tum hayallerimin icine ettim. Sahip oldugum seyler bunlardan o kadar farkli oldu ki...bazen eskiden gitmeye bile katlanamadigim eski okuluma geri donmek bile istedim. Notlarim berbatti,guzellesmek yerine bir anda cirkin bir kiz olmustum, erkek arkadas o kadar onemli degildi aslinda ama o da zaten cirkinlesince olmadi,arkadas olarak ta yine bahtsiz ciktim. Senenin ilk basinda biriyle tanistim arkadas olduk sadece 3 HAFTALIGINA daha sonra farkettim ki onun kuyrugu olmaya basladim. Daha sonra ise iyi bir arkadas grubuna tam girdim derken grubun icinden bir ruh hastasi diger arkadaslarimdan beni uzaklastirdi. Tek nedeni mutlulugumdu. Ona gore ben mutluysam o da mutlu olmaliydi ve onu ben mutlu etmeliydim. Notlarima gelince... Birakin ortalamanin ustunu ortalamada bile degiller. Ne kadar cabalasam da yukselemiyorlar. Bazen gercekten kendimi gerizekali diye dusunuyorum.
Bu sene cok ama cok sey kaybettim: Vucudumun guzelligini,zekami,arkadaslarimi,sevdigim insanlari,sagligimi,irademi ve en onemlisi Guvenimi ve ILHAM PERILERIMI
Cok gereksiz seyler kazandim:
Surekli aglama krizleri,seker aliskanligi,dusmanlar,gerizekalilik...
Her zaman bir umut isigi vardi icimde bu kotu olaylara ragmen. Ama cok gecmeden sonup yenisi yanardi.
Tam bunlari size yazarken birinden yine bir UMUTtan cevap bekliyorum. O sirada taninmayan bir ses bana "Insallah bir gun uzgun bor insan kadar uzulursun,ne fazlasi ne eksigi. " yaziyor. Acaba izleniyor muyum diye dusunmeden edemiyorum. Sanirsam UMUT gitti,bikti benden. Onunla birlikte ilham perileri de gitti.
Bos bakislarla onumdeki bos sayfaya bakabilirdim suan ama icinde bulundugum hali anlatmak varken,yani yazmak icin bir konu neden hic birsey dusinemeyecek kadar bos bir kafam oldugunu hatirlatayim ki kendime? Bu sekilde de hatirlatiyorum aslinda dusjndugum hic birseyden anlam cikaramadigimi,ILHAM PERILERIMIN UCUP GITTIGINI ve onlari ne kadar cok ozledigimi ama yaziya dokunce daha az huzun veriyor.
Son birkac haftadir hep derin derin dusunuyorum neden surekli gerekli geresiz herseye guldugumu,durup dururken tuvalete kapanip kimseye belli etmeden 3 dakikalik aglama krizlerimin nedenini,internette tanisipta arkadas oldugum insanlari birgun kaybedecegim korkusunu,okul fobimi,acaba bir insanin birkac kere ergenlige girip giremeyecegini ve en onemlisi nasil bu hale geldigimi.
Bu okula umutlarla girmistim. Cok guzel bir kiz olacaktim,yakisikli ve zeki bir erkek arkadasim,beni seven ve benim kadamdan insanlardan olusan bir arkadas grubum, siniftaki ortalamanin en az 10 puan ustunde notlarim, herkesin sahip olmak istedigi bir sosyal hayatim olacakti. Peki ben ne yaptim? Tum hayallerimin icine ettim. Sahip oldugum seyler bunlardan o kadar farkli oldu ki...bazen eskiden gitmeye bile katlanamadigim eski okuluma geri donmek bile istedim. Notlarim berbatti,guzellesmek yerine bir anda cirkin bir kiz olmustum, erkek arkadas o kadar onemli degildi aslinda ama o da zaten cirkinlesince olmadi,arkadas olarak ta yine bahtsiz ciktim. Senenin ilk basinda biriyle tanistim arkadas olduk sadece 3 HAFTALIGINA daha sonra farkettim ki onun kuyrugu olmaya basladim. Daha sonra ise iyi bir arkadas grubuna tam girdim derken grubun icinden bir ruh hastasi diger arkadaslarimdan beni uzaklastirdi. Tek nedeni mutlulugumdu. Ona gore ben mutluysam o da mutlu olmaliydi ve onu ben mutlu etmeliydim. Notlarima gelince... Birakin ortalamanin ustunu ortalamada bile degiller. Ne kadar cabalasam da yukselemiyorlar. Bazen gercekten kendimi gerizekali diye dusunuyorum.
Bu sene cok ama cok sey kaybettim: Vucudumun guzelligini,zekami,arkadaslarimi,sevdigim insanlari,sagligimi,irademi ve en onemlisi Guvenimi ve ILHAM PERILERIMI
Cok gereksiz seyler kazandim:
Surekli aglama krizleri,seker aliskanligi,dusmanlar,gerizekalilik...
Her zaman bir umut isigi vardi icimde bu kotu olaylara ragmen. Ama cok gecmeden sonup yenisi yanardi.
Tam bunlari size yazarken birinden yine bir UMUTtan cevap bekliyorum. O sirada taninmayan bir ses bana "Insallah bir gun uzgun bor insan kadar uzulursun,ne fazlasi ne eksigi. " yaziyor. Acaba izleniyor muyum diye dusunmeden edemiyorum. Sanirsam UMUT gitti,bikti benden. Onunla birlikte ilham perileri de gitti.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)