7 Eylül 2012 Cuma

Aynadaki sisko yoksa ben miyim?

12 eylule cok az kaldi. Okulum acilacak,dersler baslayacak ve duzenli hayata tam olarak gececegim. Okul uniformalarimi coktan aldim bile.

Tabii ki Fransiz liselerinin kiyafetler konusunda cok kati kurallari var. Mesela ayakkabilar tamamiyle soyah olacak ve minicik bir yeri bile baska renk olmayacak,siyah diz alti corap giyilecek(kisin bile!) ve elbiseler duzgun ve utulu olmali her zaman. Ilginc olan ise aksesuarlara ve saca o kadar kural koymamislar. Saclar sadece pasakli bir gorunumden uzak olmali onun disinda acik birakilabilir,aksesuarlar ise tek renk kupe,ufak bir kolye veya bilezik takmakta bir sakinca yok.

Peki bu 10 gunluk yeminim ne oldu?
Tam 5 gundur kendimi tutuyor ve abur cubur yemiyorum. Ancak bu on gunluk yemini 8 gune indirmem gerekli. Cunku arkadasim pazartesi bize yatiya geliyor(okul kutlama partisi gibi oldu benim icin:)) ve dogal olarak ikimizde o gun istedigimizi yemek istiyoruz. Hatta ilk once donutlar aliriz da yeriz birlikte diye dusunduk:) sonra benim 10 gunluk yeminimi hatirladi ve "hadi be shanti! Bir gun yersin daha sonra iki gun yine devam edersin yedigine. " dedi. Tabii ben de hemen onayladim:). Sanirim artik neyi nasil yemem gerektigini anladim. Iki sene onceye bakinca gercekten buyuk bir ilerleme var yemek duzenimde. Peki neydi benim hikayem?

On iki yasindayken 56 kiloydum. Yanimda dolasan sopa gibi kizlara ozeniyordum. Ancak buna ragmen abur cubura ve tembellige devam ediyordum. Obez degildim cunku boyum 1.56 ydi. Ama balik etliydim ve sanki 17 yasinda gibi gorunuyordum. O senenin yazinda karar verdim kilo vermeye ve 3 ayda alti kilo verdim saglikli bir yasami secerek. Kisin ise 48 kiloya indim ama 49 kilo olunca artik sinirleniyordum. Nedeni ne miydi?Yalnis insanlarla tanistim. 38 kilo olup kendini sisko goren bir kiz ve anormal yiyip bana da yemeye zorlayan 40 kiloluk bir sirikla takiliyordum. O 38 kilo olan bana sanki obezmisim gibi bakar ve hep kilo konusundan bahsederdi. Arkadasligimiz kilo konusu uzerine kuruluydu. Bir de ikizi vardi onun ama
o siska degildi oyle ve yemeyi severdi. Ancak benden fazla yese de zayifti. On uc yasindayken o somestr tatilinde sok diyetlere basladim. Sadece yesil salatayla besleniyordum. O zaman saclarim dokulmeye,kalp atislarim yavaslamaya basladi. Tam 5 kilo vermis ve 43 kilo olmustum. Aynada kendimi hala sisman goruyordum ve daha az yemeye basliyordum. 100 gram alinca aglama krizlerine giriyordum. En sonunda annem bir gun cok uzgun bir sekilde yanima geldi ve "Su haline bak Shanti! Resmen intihar ediyorsun! Kalp atislarin zayiflamaya basladi. Lutfen yapma boyle!" dedi. O gun cok onemli bir karar aldim ve yemeye basladim. Saglikli bir sekilde iki kilo aldim. Ama daha sonradan tarti bozuldu bizim evde ve tarti her gun beni az gostermeye basladi. Ben de hemen fazla yemeye basladim ve yazin basinda 50 kilo oldum!sonra yine ac gezmeler,sporlar... Ama bu sefer sagligim cok bozulmadi. Sadece metabolizmam halloldu ve tam 6 ay once anladim neyi nasil yiyecegimi. Cunku bir diyetisyene gittim ve bana uzuuuun uzun anlatti herseyi.


Ancak ben o yesil salata gunlerimden sansli kurtuldum. Suan halume sukrediyorum cunku Isabelle Caro gibi olabilirdim.

Isabelle 1982 de Marsilya dogumlu genc bir kizdi. Genc bir kizdi cunku oldugunde henuz 28 yasindaydi ve annesi onun hep kucuk kalmasini istiyordu. Zaten fazla genc bir kiloda oldu. Oldugunde sadece 33 kiloydu ve 165 boyundaydi.

Cocuklugunun tam bir kabus oldugu apacik ortada. Annesi onu dogdugu andan itibaren anormal derecede benimsedi. Onun hep kucuk kalip birlikte yasamalarini,her zaman kucucuk bir kiz olarak kalmasini istiyordu. Bunu o kadar benimsedi ki kizinin hep boyunu olcuyor,onu minicik bir kiz gibi giydiriyor ve buyumesini engellemek icin yedigine,ictigine hatta disaridaki hayatina bile karisiyordu. Isabelle nin anlattigina gore ise annesi bir yerden acik havanin cocugun buyumesine katki sagladigini duyup kizini okula bile gondermemis. Isabelle in disari cikmasi kesinlikle yasakti. Yani dogustan bir hapis hayati!
Isabelle in boyu uzadiginda veya kilo aldiginda annesi cok uzuluyor ve annesinin uzuldugunu goren Isabelle ise daha da uzuluyormus. Annesinin onu dunyada tek seven insan oldugunu dusunen Isabelle buyuyunce annesinin sevgisini kaybedecegini dusunmus ve 12 iki yasindayken anoreksiya hastaligina yakalanmis. Gunde 2 parca cikolata ve 5 misir gevregi tanesiyle yasiyormus artik. Zayiflamis,zayiflamis ve 16 yasinda hastaneye kaldirilmis.
Daha sonra ise evden ayrilma zamani geldiginde ozgurlugun verdigi mutlulukla kilo almaya ve guzellesmeye baslamis. Kilosu yine azmis ama eskisine nazaran daha iyiymis. Ancak manken ajansinin sagliksiz gorunumunden dolayi onunla calismayi reddetmesi ve insanlarla yasadigi problemler onu yine anoreksiyanin kapisina suruklemis. Artik 165 lik boya 20 kiloymus! Aynaya her bakisinda ise kendini sisman ve cirkin goruyormus.

Bir gun bir telefon gelmis. Italyan bir fotografci anoreksiya hastaligi ile ilgili bir reklam icin Isabelle den ona poz vermesini istemis. Isabelle bari baska insanlar bu hastaliga yakalanmasin diye teklifi kabul etmis. Verdigi ciplak pozlarla herkes onu tanimis ve ona destek olmaya calismislar. Isabelle destekcileriyle birlikte 33 kiloya kadar cikabilmis.

Ancak saglik sorunlari hala devam ediyormus ve 2010 da solunum yolu rahatsizliklari yuzunden hastaneye kaldirilmis. Kasim ayinda ise hayata gozlerini yummus. Basta annesi olmak uzere ebeveynleri yikilmis ve hemen bosanma karari almislar(adam hakli. Sonucta kadinin hirsi yuzinden kizindan oldu). 1 ay boyunca Isabelle nin vucuduna yaptiklari onca sevgi iskencesinden sonra tum destekcilerine olum haberini vermisler. Oldukten ancak bir ay sonra cenaze isleri hallolmus. Ancak bu cenazeden sonra bir de Isabelle in annesinin crnazesi kalkmis. Cunku annesi kizinin olumune sebep oldugunu dusunup depresyona girmis. En sonunda ise dayanamayip intihar etmis.

Bir kisinin hirsi bir aileye maloldu.

Onun disinda Isabelle icin cok uzildum ve bu hikayeyi okuduktan sonra halime sukrettim.

7 yorum:

  1. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  2. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kirmizi palet,inan cok guzel anlatmissin. Aslinda herseyden az az yemek en guzel seydir ama ben onu biraz zor yapiyorum. Vejeteryanlik aslinda inan o kadar zor degildir. Eger bilincsiz beslenirsen tam bir faciadir ama saglikli bir beslenme aliskanligi kazanip uzmanlara danisirsan brlki sagligin eskisinden daha bile iyi olur ki benim oyle oldu;) haklisin,duzensiz bir beslenme planiyla metabolizmamla oynadim. Simdi duzenli bir listeyle bunu duzeltmeye calisiyorum. Simdiden 1 kilo verdim(yazmayi unutmusum). O kitlik gunlerimde bir ara anoreksiyaya yakalanmistim. Hayatta bir daha o hatayi yapmam merak etme:).

      Sil
  3. Bu konuda bilinclenmene cok sevindim. Kizin hikayesi cok uzucu.

    Lise hayatinda basarilar dilerim. Hayatinin en guzel yillari kilo isine bu kadar takmadan yasamin keyfine var.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Saol skinny cim. Ben de artik dengeli listemi yasam tarzi haline getirmeliyim. Arada kacamaklar olur tabii ama sonradan dengeli beslenmeme donersem yine aldigm kiloyu veririm. :)

      Sil
  4. Shanticim senin yaşında özellkile herşeyden yeteri kadar yemek çok önemli, yoksa ileride düzenli beslensen de bazı şeyleri ileri yaşlarda düzeltemiyorsun...yeterince kalsiyum almak, proteinden yoksun kalmamak gibi...Allahtan vaktinde annen seni uyarmış ve bilinçli imiş ki toparlamışsın...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Haklisin nasti. Annem uyarmasaydi beni o zaman olebiliridim. Neyseki artik neyi nasil yiyecegimi ogrenmis oldum.:)

      Sil