Inanin ne yazacagimi bilemiyorum suan buraya. Ama icimden bir ses "yazmalisin Shanti" diyor bana.
Bos bakislarla onumdeki bos sayfaya bakabilirdim suan ama icinde bulundugum hali anlatmak varken,yani yazmak icin bir konu neden hic birsey dusinemeyecek kadar bos bir kafam oldugunu hatirlatayim ki kendime? Bu sekilde de hatirlatiyorum aslinda dusjndugum hic birseyden anlam cikaramadigimi,ILHAM PERILERIMIN UCUP GITTIGINI ve onlari ne kadar cok ozledigimi ama yaziya dokunce daha az huzun veriyor.
Son birkac haftadir hep derin derin dusunuyorum neden surekli gerekli geresiz herseye guldugumu,durup dururken tuvalete kapanip kimseye belli etmeden 3 dakikalik aglama krizlerimin nedenini,internette tanisipta arkadas oldugum insanlari birgun kaybedecegim korkusunu,okul fobimi,acaba bir insanin birkac kere ergenlige girip giremeyecegini ve en onemlisi nasil bu hale geldigimi.
Bu okula umutlarla girmistim. Cok guzel bir kiz olacaktim,yakisikli ve zeki bir erkek arkadasim,beni seven ve benim kadamdan insanlardan olusan bir arkadas grubum, siniftaki ortalamanin en az 10 puan ustunde notlarim, herkesin sahip olmak istedigi bir sosyal hayatim olacakti. Peki ben ne yaptim? Tum hayallerimin icine ettim. Sahip oldugum seyler bunlardan o kadar farkli oldu ki...bazen eskiden gitmeye bile katlanamadigim eski okuluma geri donmek bile istedim. Notlarim berbatti,guzellesmek yerine bir anda cirkin bir kiz olmustum, erkek arkadas o kadar onemli degildi aslinda ama o da zaten cirkinlesince olmadi,arkadas olarak ta yine bahtsiz ciktim. Senenin ilk basinda biriyle tanistim arkadas olduk sadece 3 HAFTALIGINA daha sonra farkettim ki onun kuyrugu olmaya basladim. Daha sonra ise iyi bir arkadas grubuna tam girdim derken grubun icinden bir ruh hastasi diger arkadaslarimdan beni uzaklastirdi. Tek nedeni mutlulugumdu. Ona gore ben mutluysam o da mutlu olmaliydi ve onu ben mutlu etmeliydim. Notlarima gelince... Birakin ortalamanin ustunu ortalamada bile degiller. Ne kadar cabalasam da yukselemiyorlar. Bazen gercekten kendimi gerizekali diye dusunuyorum.
Bu sene cok ama cok sey kaybettim: Vucudumun guzelligini,zekami,arkadaslarimi,sevdigim insanlari,sagligimi,irademi ve en onemlisi Guvenimi ve ILHAM PERILERIMI
Cok gereksiz seyler kazandim:
Surekli aglama krizleri,seker aliskanligi,dusmanlar,gerizekalilik...
Her zaman bir umut isigi vardi icimde bu kotu olaylara ragmen. Ama cok gecmeden sonup yenisi yanardi.
Tam bunlari size yazarken birinden yine bir UMUTtan cevap bekliyorum. O sirada taninmayan bir ses bana "Insallah bir gun uzgun bor insan kadar uzulursun,ne fazlasi ne eksigi. " yaziyor. Acaba izleniyor muyum diye dusunmeden edemiyorum. Sanirsam UMUT gitti,bikti benden. Onunla birlikte ilham perileri de gitti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder